Καθως πλεω πανω στο ποταμι της ζωης
η παρουσια σου ακουμπαει τη ζωη μου
οπως τα κυματα στην αμμο
κι ολοι οι δρομοι οδηγουν στην ηρεμια
η θλιψη απ το προσωπο εξαφανιζεται
και ο χρονος στεκεται και με χαζευει
δινοντας ολο το περισευμα του
να το μοιραστω μαζι σου…
η παρουσια σου ακουμπαει τη ζωη μου
οπως τα κυματα στην αμμο
κι ολοι οι δρομοι οδηγουν στην ηρεμια
η θλιψη απ το προσωπο εξαφανιζεται
και ο χρονος στεκεται και με χαζευει
δινοντας ολο το περισευμα του
να το μοιραστω μαζι σου…
Ιω
Τόσο απλά και αρμονικά
ΑπάντησηΔιαγραφή