Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την
τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο.
«Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;», αναρωτήθηκε. Όταν, όμως,
οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ
που έπαθε, διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει
γρήγορα, λοιπόν, στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: «Μια
ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!»
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
«Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς. Αλλά
δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε εμένα! Δε με ενοχλεί καθόλου η
ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του
φώναξε: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο
σπίτι!»
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: «Λυπάμαι
πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να
προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω». Τότε το ποντίκι στράφηκε
προς το βόδι και του φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: «Έχει
μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Και το βόδι απάντησε: «Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για
τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που
μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! » Έτσι, ο
καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και
απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο
της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος,
κάτι σαν αυτόν που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη
γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα, όμως,
δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι…
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Η γυναίκα αρρώστησε βαριά
και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο. Έμεινε λίγες μέρες και
επέστρεψε στο σπίτι, αλλά με υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε το
σύζυγο να της κάνει ζεστές σουπίτσες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για
να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα, όμως, πήγαινε από το
κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες πήγαιναν στη φάρμα για να
βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας
από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να
σφάξει το γουρούνι. Τελικά, όμως, η γυναίκα δεν τη γλίτωσε! Πέθανε! Στην
κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την
αγαπούσαν όλοι. Για να ταΐσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε
να σφάξει το βόδι. Ο κυρ ποντικός μας έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν’ έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
Ο κυρ ποντικός μας έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν’ έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ..... Ο Θεος σου χαμογελασε μεσα από το ματι μιας μικρης μπορας κι εσυ εφυγες για να τον συναντησεις Το ρολοι της ζωης σου σταματησε εκεινη τη στιγμη…..γαληνεψες κι εφυγες για παντα Εφυγες…. Κι εμεινα να κοιταζω τα χναρια σου Αγγιζω τα πραγματα σου και προσπαθω να σε δω μεσα από αυτά Αρνουμαι να δεχτω ότι δεν υπαρχει η ανασα σου… Ότι δεν ακουω την φωνη σου ,τα τρεμαμενα βηματα σου Γυρω μου ακουω φωνες μα στη μεση σιωπη ….λειπεις… Προσπαθω να καταλαβω ….μα ορφανεψε η σκεψη Ποταμι ορμητικο ο πονος με λυγιζει και την ιδια ωρα με δυναμωνει…. Εφυγες … Τωρα πια δεν θα πονας ,δεν θ ανησυχεις, δεν θα κουραζεσαι…. Η σιωπη σου κανει κροτο δυνατο προσπαθει να μου θυμιζει ότι εφυγες... Δεν νοιωθω την παρουσια σου ,αλλα δεν νοιωθω ακομα την απουσια σου Η θλιψη ερχεται, γερνει ,με παιρνει αγκαλια… Κλειδωμενες μνημες στο μπαουλο του χρονου…θελω να τις ανασυρω μια-μια όμως φοβαμαι μηπως φυγουν κι αυτές μαζι σου Ένα μικρο δακρυ κυλα, το κοιταζω και το αφηνω να παρει τον δρομο του….οπως πηρες κι εσυ τον δικο σου… Θυμωνω, θελω να φωναξω ,να μιλησω, αλλα καταπινω μια μια τις λεξεις, καταπινω όλα τα γιατι… Σκεφτομαι ότι δεν εχω το δικαιωμα να πονω, γιατι εσυ πονουσες πιο πολύ οσο ησουν εδώ.. Μπερδεψα την αγαπη με τον εγωισμο και ηθελα να σε κρατησω κοντα μου … Όχι καλε μου επρεπε να φυγεις… Ειχες δικαιωμα να φυγεις Ειχες δικαιωμα να ξεκουραστεις Σου δινω ραντεβου στα ονειρα μου, εκει θελω να ρχεσαι να μου μιλας Καλο ταξιδι μπαμπα μου Ότι κι αν εκανα Οσα κι αν εκανα …. Ηταν λιγα μπροστα στην ανεκτιμητη αξια σου Σ ευχαριστω που ησουν ο μπαμπας μου…….
-Ελα χαρα μου....σηκω!!!
Θελω να χορεψουμε .....
Κοιτα τα ονειρα μας πως χορευουν τριγυρω...
εχουν γεμισει το δωματιο με εικονες, χρωματα, φως
και μας περιμενουν , ελα..
παμε να χορεψουμε μαζι τους!!
Ελα χαρα μου....ελα!!!
Αν μπορείς να κρατιέσαι νηφάλιος, σαν όλοι τριγύρω
τα ‘χουν χαμένα και φταίχτη σε κράζουν για τούτο.
Αν μπορείς να πιστεύεις σε σένα, σαν όλοι για σένα αμφιβάλλουν,
μα και ν’ ανέχεσαι εσύ ν’ αμφιβάλλουν για σένα.
Αν μπορείς να προσμένεις, χωρίς ν’ αποκάμεις ποτέ καρτερώντας.
Κι αν, σα σε μπλέξουνε ψεύτες, εσύ σε ψευτιές δεν ξεπέσεις.
Κι αν μισημένος, κρατείς την ψυχή σου κλεισμένη στο μίσος,
μα χωρίς και να δείχνεις ποτέ περισσή καλωσύνη
κι ουδέ πάρα πολύ συνετός στις κουβέντες σου να ‘σαι.
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι, δίχως ωστόσο να γίνεις
των ονείρων σου σκλάβος ποτέ. Κι αν στοχάζεσαι πάντα,
μα χωρίς και να κάνεις τη Σκέψη σκοπό σου.
Αν μπορείς ν’ ανταμώνεις τον Θρίαμβο κ’ είτε την Ήττα
και να φέρνεσαι πάντα στους δυο κατεργάρους αυτούς ολοΐδια.
Αν μπορείς να υποστείς μίαν αλήθεια που λες, να τη βλέπεις,
διαστρεμμένη απ’ αχρείους, να γίνει για βλάκες παγίδα.
Κι αν της ζωής σου το έργο, μπορείς να το βλέπεις συντρίμμια,
και να σκύβεις, να το χτίζεις ξανά, με φθαρμένα εργαλεία.
Αν μπορείς να σωριάζεις μια στοίβα τα κέρδη και το βιός σου,
και σε μια ζαριά να ρισκάρεις τα πάντα, μια κ’ έξω,
και να χάνεις, και πάλι ν’ αρχίζεις απ’ τ’ άλφα,
δίχως ποτέ μια κουβέντα να πεις για τα κέρδη που πάνε.
Αν μπορείς ν’ αναγκάσεις τα νεύρα, τους μυς, την καρδιά σου,
να δουλεύουν ακόμα για σε κι αφού σπάσουν, κι αφού παραλύσουν,
κι έτσι μπορείς να κρατήσεις ακόμα, σα μέσα σου πια δεν υπάρχει
τίποτα – εξόν απ’ τη θέληση που τους προστάζει: «Βαστάτε!».
Αν με τα πλήθη μιλώντας, φυλάξεις την κάθε αρετή σου.
Κι αν με βασιλιάδες παρέα, δεν χάσεις το νου σου.
Κι αν ούτε εχθροί, μα ούτε φίλοι ακριβοί, να σε πλήξουν μπορούν.
Κι αν λογαριάζεις τους πάντες, αλλά και κανέναν περίσσια.
Και αν μπορείς να διατρέχεις στο κάθε λεπτό, που αδυσώπητα φεύγει,
όλο τον δρόμο που πρέπει να κάνεις μες στους εξήντα του χτύπους,
τότε δική σου θα’ ναι όλη η Γη, κι ό,τι μέσα της κλείνει,
και – τρανότερο! – τότε πια γένηκες Άντρας, παιδί μου!
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασαν τα χρόνια. Κωνσταντίνος Καβάφης (από το "Απ' τες εννιά")
Η ζωή τρέχει, ο κόσμος τρέχει, ο χρόνος τρέχει... όλα τρέχουν!
Πριν προλάβεις να σκάσεις ένα χαμόγελο, ρίχνεις ένα δάκρυ. Πριν
προλάβεις να σκουπίσεις το δάκρυ, πέφτεις. Κι εκεί που προσπαθείς να
σηκωθείς, ένας άνθρωπος σου δίνει το χέρι του. Ίσως και την καρδιά του. Εκεί που χαίρεσαι που σηκώνεσαι, ξαναπέφτεις.
Αυτό είναι η ζωή: σκαμπανεβάσματα, και κυρίως ψυχικά.
Αξίζει να χαίρεσαι όταν ξέρεις ότι σε λίγο θα λυπηθείς;
Αξίζει να λυπάσαι όταν ξέρεις ότι σε λίγο θα χαρείς;
Τι αξίζει τελικά; ΟΛΑ αξίζουν. ΖΗΣΕ! και μην κυνηγάς τον χρόνο. Είσαι σαν τον σκύλο που κυνηγά την ουρά του χωρίς να καταφέρει να την πιάσει ποτέ!
Στη ζωή πρέπει να κοιτάς μπροστά. Αν κοιτάς πίσω ή θα σκοντάψεις και θα
πέσεις ή θα προσπεράσεις κάτι που άξιζε και δεν το είδες γιατί κοιτούσες
πίσω.
Απλά φτάνει μια στιγμή στη ζωή σου που αναθεωρείς, που βάζεις τα
πράγματα στη θέση τους και αποφασίζεις ποιοι άνθρωποι άξιζαν να είναι
στη ζωή σου και ποιοι όχι. Ποιους θες να έχεις μαζί σου από εδώ και πέρα
και ποιους τους αφήνεις εκεί που πρέπει να ανήκουν... στο παρελθόν!
Είναι ωραία η αίσθηση όταν νιώθεις μέσα σου την ικανότητα να αφήνεις τα
γεγονότα στο παρελθόν . Άλλωστε το να παρατάς κάτι δε σημαίνει πάντα ότι
είσαι αδύναμος, αλλά σημαίνει πως είσαι αρκετά δυνατός για να το
αφήσεις!
Κι όσο περισσότερο άξιζε αυτό το κάτι που άφησες, τόσο πιο δυνατός είσαι.
Κι όσο δεν άξιζε αυτό το κάτι κι εσύ αρνιόσουν να το αποχωριστείς, τόσο μαλάκας ήσουν.
Οπότε ήρθε καιρός να κάνεις το delete σε ό,τι σε κρατάει πίσω και να προχωρήσεις!
Κι αν έχεις τις αμφιβολίες σου ο χρόνος θα σου δώσει όλες τις απαντήσεις χωρίς να χρειάζεται καν τις ερωτήσεις.
Κι οι μέρες στο ημερολόγιο είναι πιο κοντά απ΄ ό,τι φαίνεται.
Παράξενος κόσμος, δύσκολη ζωή
κάποτε με τρόμαζε η απόρριψη
τώρα αλλάξανε οι καιροί
τώρα δε μου καίγεται καρφί.
Σε αδιέξοδο μπήκα στη ζωή με μια φιγούρα σαν τη νύχτα σκοτεινή σπίρτο στον άνεμο η κάθε μας στιγμή. Το τρένο που μας πήρε δεν έπιανε σταθμό ταξίδευε αλύπητα χωρίς προορισμό γλίτωσα πηδώντας στο κενό.
Ένας φίλος μου θυμάμαι για να ισορροπεί κράταγε ίση απόσταση απ' την τρέλα και τη λογική.
Ήσυχος άνθρωπος μ' ανήσυχο μυαλό πρέπει στα θέλω μου να επιβληθώ η μάσκα που φοράει το ψέμα,
το κάνει ακαταμάχητο Θέλω ν' αγγίξω με τα χέρια μου ουρανό μέσα απ' τις στάχτες μου να ξαναγεννηθώ ανεμόμυλους δεν θέλω πια να κυνηγώ.
Το διάβολο λένε, τον έφτιαξε ο Θεός για νά 'χει κάποιον να παιδεύεται κι αυτός.
